چون شمردم یازده منزل ز راه روزگار

منزلی دیدم مبارک وز منازل اختیار

منزلی کان را همه روشندلان در بیعتند

منزلی کاو را همه اسلامیانند انتظار

منزلی کاو را همه تهلیل باشد بر یمین

منزلی کاو را همه تسبیح باشد بر یسار

منزلی کاندر سوادش منقطع رودو سرود

منزلی کاندر جوارش مندرس خمر و خمار

منزلی کانجا خرافاتی بود در انکساد

منزلی کانجا خراباتی بود در انکسار

چون بدان منزل رسیدم دستها برداشتم

گفتمش ربی و ربک دیدمش بر روی یار

سی برادر یافتم روشن رخ و بسته نقاب

در میان هر برادر زنگیی دیدم سوار

چون یکی زایشان گشادی روی گفتی بامداد

تا که رخ دارم گشاده من دهانت بسته دار

پاسخش دادم که گر بسته دهانم از طعام

نیستم بسته زبان از مدح شمس الافتخار

صدر کافیْ کف ْ کمال دولت شاه جهان

بو رضای مرتضی تدبیر پیغمبر شعار

آن خداوندی که گر خواهد به عز بخت خویش

در فلک بندد سکون و در مدر آرد مدار

یک خیال از حلم او کوهی بود آفاق بند

یک سرشک از جود او ابری بود دینار بار

فتنهٔ دنیا شب است و عدل او مانند روز

گفته اند آری کلام اللیل یمحوه النهار

هست با ابلیس هر روزی شمار دشمنش

صورت ابلیس روی دشمنش روز شمار

ای کمال دولت عالی چو فضل آموختی

بخت بودت در دبیرستان فضل آموزگار

تا عناصر نیست بیرون از چهار اندر جهان

یادگار روزگاری تو به نفع از هر چهار

پرورنده چون ترابی ره برنده چون هوا

جان فروزنده چو آبی سرفرازنده چو نار

صورت رضوان تو داری شاخ طوبی کلک تو

در تو بینم ملک سلطان جهان فردوس وار

از علی بودست وز تو معجز تیغ و قلم

تا تو را ایزد قلم داد و علی را ذوالفقار

چون یکی زرین عقاب است آن یکی در دست تو

هر زمان بر لوح سیمین بارد از منقار قار

مرغ بی پرست وزو نامه همی بارد چو مرغ

مار بی پیچ است و زو دشمن همی پیچد چو مار

اختر میمون به کلکش بوسه ازگردون دهد

چون کند از دست تو برنامهٔ سلطان نگار

تا تو را گردون همی چون بندگان گردن نهد

مشتری او راکمرگشته است و پروین گوشوار

گویی از تقدیر تدبیر تو دارد نسختی

زانکه تدبیرت گشاید بندهای روزگار

ای خداوندی که فرزند تو اندر خورد توست

تو درخت عز و اقبالی و فرزند تو بار

دو محمد آفرید ایزد سزای تهنیت

آن محمد در نبوت این محمد در تبار

آن محمد بود یزدان را رسول نیکبخت

وین محمد هست سلطان را ندیم اختیار

آن ز عبدالله نسب کرد و ز دین آورد رسم

وین ز فضل الله نسب کرد و زجود آورد کار

آن یکی کردست مر حسان ثابت را بزرگ

وین همی دارد معزی را عزیز و نامدار

چیست کاو با من نکردست ازکرامت وز کرم

از رعایت وز عنایت پیش تخت شهریار

شکر آن فرزند مقبل مهتر مهتر نسب

با خدای و با تو گویم در نهان و آشکار

هر کجا پویم ز فر جاه تو جویم پناه

هر کجا باشم به دام شکر تو باشم شکار

تا همی تاثیر باشد سعد و نحس از آسمان

تا همی تقدیر باشد فخر و عار از کردگار

ما دحت را باد سعد و حاسدت را باد نحس

ناصحت را باد فخر و دشمنت را باد عار

زندگانی یابی و دلشاد با فرزند خویش

تا ز فرزند و ز فرزندان ببینی صدهزار